viernes, 5 de abril de 2013

Lekitto.

Atzanian, nahiz da gabonetan eingo nebala esan, gaur gabaz nabil eitxen Lekitxori dedikautako entradia...

Aste Santuan eon naz berton pare bat egun, da nahiko ondo pasa dot egixa esateko, bertako ambientia ez da hamen eoten dan modukua; ume txikinak, esaterako, plazatik eta herritxik doiaz trankil, berton danok esagutzen diraselez, ez dauke zeozer arrarua pasateko beldurrik.

Andra eta gizon nagusijak goixietan juten dira poteuan, baina eguerdirako danak daoz etxian; helduak ordez, kontrakua eitxen dabe, euren poteua berandu asi eta igual eguerdiko laurak harte ez doiaz bueltan etxera. Arrastixetan kafia hartzen ikusten dira agure asko.

(aurreko hirurak lagunak dira, baina ikusi zelako bakia daon herriko goiz nomal baten)


Gaztiak lehin kalian eoten zirin geixenetan, baina nik ez dakitx ze pasa dan atzanen, oin danak lokaletan edo kotxiaaz bueltak emoten daozela... ixatez ez dao txarto, hotza eitxen dabenian bero eoteko modu bat da... baina buelta bat edo beste emotia...

Ez naz sartuko ideologixetan, bakarrik esangot herrixetan enkajatiarren askok "borroken" ideologixa defendaten dabela, da hori nahiko tristia dala.
Ezker abertzaliak pisu asko dauko Lekitton, baina ez dakitx pisu horretako zenbat dan benetakua da zenbat ez. Nik interesa nazelako defendatzeot, baina ikusi doraz berton oso "abertzaliak" dirazenak Euskadi da Euskal Herrijan arteko diferentzixa nundik artun ez jakinik.

Lekitxarrez berba eitxen dan modura idatzi dot, faltak badaoz jodidu, da zeozer ez badosue ulertzen galdetu.

*Argazki batzuk itxikotzueraz, aberri egunian atara nebazan*











Inbita eitxeotzuet nahi dosuenian jutera :)





viernes, 29 de marzo de 2013

                                             
Amaierara gustuz joan behar da, ez ihes egiteko.

domingo, 24 de marzo de 2013

Domingo.


Pues eso, sobran las explicaciones, al final ni entrada de Lekeitio ni nada. Sencillamente dejadez.

No iba a llorar en este blog lo que me llevaba a pasar del mismo y de otras muchas cosas, pero en estos meses he podido observarme, como me afectan las cosas y demás... La hostia; ya lo dijo un colega mío hace tiempo "somos una generación de rebentaos", y siento tener que darle la razón al menos en parte.
La mayoría de nosotros tenemos ahí, en la cabeza, algo que nos impide avanzar... Pero la superación existe, y yo he tardado en verla siglos.

La gente cambia segun con quién se relacione, es algo que ocurre si o si. Nos hacemos creer que X seguira siendo "aquel" que conociamos, cuando realmente se ha convertido en otra persona. Las amistades se van y eso nos afecta; de la misma manera que por desgracia desconfiamos de las nuevas que van entrando en nuestra vida.

Y por si fuera poco, lidiamos con la añoranza de los tiempos pasados.

Me estoy acordando de toda la peña que pintaba conmigo...
La mayoría se han convertido en manines pichuleros de sabado, y los que no(que a penas quedan ya) estan practicamente desaparecidos.
Aquellos días en los que quedabas con 2 colegas y aparecías en unas vías perdidas con gente de, por ejemplo,  Rekalde y Santuxu, ya no suceden.
Coges el metro, y vas viendo piezas antiguas del Azote, el mural de "Ekaitxo"... Y piensas "Joder colega, ojalá hubiera tenido esta mentalidad en aquella epoca para aprobechar más el tiempo"... Pero no, no fué así.

La obsesión por el graffiti además, ha llevado a algunos antiguos compañeros de fatiga a cortar con sus parejas o incluso arruinar a sus familias.
Visto así, por el contrario, me alegro de que en su día me pillasen(mejor dicho, me alegro de que aquel cabronazo llevase a la poli hasta mi portal).
Asique en este punto, marcho a faenar "solo" o con quienes quedan aun activos y conozco bien.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Habrá quien pueda contar una historia similar de las batallas de gallos, el break... Pero bueno, aunque yo tambien estube ahí cuando la movida tenia peso(2008 mas o menos), nunca me llego tanto como la pintura.

Me apetecía escribir un poco y esto es lo que ha salido, nothing more.
Ondo izan!

domingo, 23 de diciembre de 2012

Navidades.

Lo primero decirles a los cuatro lectores que esto pueda tener que mi blog no existe, son los padres.
Desde luego ya me vale... Debería haber retomado esto hace mucho, y lo peor es esa sensación de saber que lo volveré a dejar.

Mañana es noche buena, la misma en la que un montón de familiares que no se ven ni tienen relación desde hace mucho fingen normalidad; hay que reconocer que se esta agusto con esas personas a las que apreciamos, pero las cosas como son.

Estoy enfrentandome a la idea de la proxima noche con desgana, pues en mi caso, hay bastantes broncas entre los familiares, y lo mejor de todo es ver como esa realidad se tapa con un montón de falsas sonrisas mientras que en unos días volveran a darse los unos a los otros con los trapos sucios...

En fín... Además, esta última temporada me esta pareciendo que el asunto del rap se esta pudriendo mucho más. He visto como varios colegas se enfadaban entre sí por cuestiones de comepollismo, críticas etc. Y da que pensar, porque para cuatro gatos que somos, nos matamos entre nosotros.
Me pregunto hasta que punto llegarán las ganas de pisar al prójimo y cuantos colegas llegaré a perder, o se distanciarán por este asunto... Realmente las letras que se escriben, como quién dice, retratan realidades diferentes, y eso a la mayoria de sellos no les gusta; si no fichas, casi seguro, no conseguiras una repercusión y unos medios suficientes para poder vivir de ello; y si vas a machete por la fama... Solo decir que es efímera.
Yo también soy susceptible con estas historias de meterse los unos con los otros, pero será porque por ahora no he tenido más que vaciles(más serios o menos serios) con gente cercana, digo que estaría bien eso de intentar respetar lo que hace el otro sin meterle demasiada caña... Y manda huevos que lo diga yo, que hasta hace bien poco, era lo mas anti "gangsta" que había, pero vaya, siempre puedes tomartelo con humor.

Bueno, para terminar, os dejo aquí una canción que me ha marcado el día.
*Es una ruina leer conversaciones de msn de hace tiempo...*

Zer naiz ni zu gabe
http://grooveshark.com/#!/search/song?q=Imanol%20Zer%20naiz%20ni%20zu%20gabe
Pasad buenas consumo-navidades.

PD: Cuando regrese a Bilbo escribire la dichosa entrada sobre Lekeitio.


domingo, 18 de noviembre de 2012

Cheb Rubën

Quería haber escrito esta entrada el día 14 de noviembre, que creo que fué cuando Rubén se marcho a Londres; pero por diversas razones no pudo ser así... Independientemente de las fechas, tenía pendiente dedicarle un espacio a este señor, asique ahí va.

Para quién no lo conozca, Rubén o Cheb Rubën, como prefirais, es un "cantante" de rap, que hasta hace unos días, y basandome en lo poco que sé, vivia en Ciudad Real, y siempre tuvo en mente la idea de migrar algún lugar fuera de España, supongo que con el objetivo de dejar atrás una parte de su desdichada vida y sus vicios, como ya muestra en bastantes de sus canciones.
Respecto a su música, no son precisamente letras faciles de escuchar; pienso para mis adentros que una de las peores cosas que le puede ocurrir a alguién es identificarse ellas. Desgraciadamente, me he sentido así en ocasiones(no me refiero a los vicios claro, sino al estado anímico), pero la vida concede treguas, y puedo decir con certeza, que el discurso de este hombre es uno de los mas desgarrados y sangrantes que conozco.

No son canciones para salir del pozo, y tampoco para descojonarse escuchandolas aunque puedan tener alguna metáfora que nos haga gracia... Ahora ya no tanto, pero antes estaba enganchadísimo a las sus temas, y aunque me sentía en paz escuchandolos, reconozco que me hundian más en la miseria.
Recuerdo que hace unos dos años y medio pasé una de mis peores rachas, y me pasaba todo el día escuchando canciones tristes de Rapsusklei como la de "Corazones, lagrimas y sonrisas"; a estas alturas me pregunto que hubiese ocurrido si en vez de ponerme esa canción en repetición, me hubiese puesto la de "Apocalipsis"... La gente se cree que no, pero la música puede influenciar muchísimo y inducir conductas erráticas.

A mi modo de ver, Rubén no hace apología de la droga como muchos dicen, frases como "lo mejor de mi se fué cuando probé ese polvo" o "mi mayor alegría es llevar quince días sin drogarme" creo que hablan por sí solas; ¿que pasa?, este hombre dice "Ahora lo que quiero es una dosis" desde el punto de vista de un dependiente y se le pone a bajar del burro, pero si un "mega rapero" dice que quiere marihuana todos los dias a todas horas es el amo de la barraca... No voy a poner ejemplos(por los quisquillosos que pueda haber) no hay más que abrir un poco los ojos.

Me solía preguntar a mi mismo como sería hablar con este tipo un día, y cuando dió un concierto a Donosti tube la oportunidad de hacerlo. Me limité a decirle que sus canciones me habían llegado mucho y que habían sido mi cena bastantes noches; decirle que me habían ayudado hubiese sido mentir.
Por el contrario, otro colega que tambien estubo allí conmigo le dijo algo asi como "mira tio, a mi el rap no me gusta, pero sí como transmites tu" y Rubén le debió decir "si, mensaje positivo¿no?".

Este tío es consciente de lo que dice y hace con sus canciones; quiza este mejor decir que era consciente, ya que no sabemos si volverá a grabar o no.
Pero algo podemos sacar en claro, si no vuelve a dar guerra con sus temas será porque ha conseguido finalmente dejar atrás la lacra que le llevaba persiguiéndo años y de la que quería desprenderse; eso pienso yo... Por mucha rabia que pueda darnos no volver a escucharle, debe ser así, por su bien.

Esta entrada no creo que vaya a llegar a los ojos del poeta, por lo tanto, los multiples chupa sangres que me puedan tachar de comepollas pueden quedarse calladitos, ya que incluso si llegase, no tendría intención de colaborar con el. Para hacer letras como la de "Viata mea, inima mea" hay que abrirse en canal y no estamos para tocar heridas otra vez.

Espero que le vaya todo bien.
"...cuidate, hazme ese favor y cuidate".

domingo, 4 de noviembre de 2012

Mi diablesa.

Como ya dije, iba a ir publicando poemas que tenía por ahí muertos de risa.
Este es uno que escribí hará unos cinco o seis meses y que habla por sí solo, se titula "Mi diablesa":


Diablesa del regazo del cual pendo,
nos distanciaremos siervos de lo que tuvimos,
y cuando coincidamos, diables, veremos,
que lo habiamos superado menos de lo que creimos.

Una dulce llamada en la que me haces amargarme
cuando dices que la placidez te ha abandonado
si hoy también te he deseado que durmieras placidamente
más tu ojos, diablesa, son mi falta de descanso.

¿Quién es ese demonio al que amo tanto?
ese que lleva mi sangre,
el que odio y por el que mato
el mismo al que llamo padre...

Diablesa ¿Y mi madre?
he de hacerle mil honores,
y así mostrarle un amor al que le faltaran millones...

No recuerdo ni tus besos diablesa,
creo seguir la inercia de olvidar lo interminable...
como el recuerdo de tu holor o todo lo que me enseñaste.

jueves, 1 de noviembre de 2012

Soy guay, ya he estado en una "Rave".

Primero pedirles perdón a los pocos lectores que este blog pueda tener. Estos días no he escrito nada porque he estado sin ganas de hacer nada, solo tumbarme en la cama y ponerme a pensar en mis mierdas. Se nota que llega el frío, el otoño empieza a dejarse ver con sus primeras lluvias y queda increible decir que me pongo nostálgico con todas estas circunstancias, todo mentira. Si llevas jodido una temporada te da igual que haga sol o granice, cuando los problemas te saturan, te saturan y punto.

Pero ayer fué un día distinto; mande algún que otro mensajes a un par de colegas diciendoles que si querian salir de noche por ahí a beber y a no pensar que me llamasen, ninguna respuesta me convenció. Fuí a la academia pensando en querer mandarlo todo a la mierda y en pillarme algo de beber a la salida para mí y mi mismidad.
Entonces Aritz(un colega) me mandó un mensaje proponiéndome ir con el y con mas peña a la rave que iba a haber en el antiguo bunker de Sopelana, bunker que por cierto es mas famoso que Chanquete y al que nunca había ido ni yo ni mis amigos.
Previo a ir allí, estubimos de 'parkineo' una hora y pico; cuando ya habíamos llegado al punto de cocción que queriamos, decidimos ir subiendo.
Ví unas luces y un montón de gente pululando por la zona... Me encontre con algunos de mi clase que sabía que iban a ir pero seguí para alante con la tropa.

El sitio me flipó, bajo una especie de casita enana en la que a penas había luces y que solo se veían personas hablando y haciendo lo que se hace de fiesta... Me encontré con un antro cojonudo en el cual estaba sonando música electrónica y de más a todo trapo. El sitio era pequeño y prácticamente cerrado, con lo cual, se podía disfrutar mas de la música aunque hubiera mucha gente hablando entre sí.

Hablé con gente con la que no me esperaba encontrar para nada, por ejemplo Tr. Mistery(¡capullo! si lees esto, desde el cariño, quiero recalcar que estas chiflado) o Estopa, uno de los de La Bandah del Patio, con el cual me llevé muy bien y quiza nos hagamos un tema juntos, el tiempo dirá.
La noche transcurrió guay, eso sí, tengo unas lagunas de alucine... Se supone que no puedo beber por una pastilla que estoy tomando y aunque ayer era un día que me la sudaba un poco lo que me pasase, lamento haber bebido tanto porque hoy he visto las estrellas.
Hubo varios corros de rap y se metió gente de lo mas variopinta a improvisar, aunque como suele ocurrir siempre, terminamos quedando cuatro gatos.

A eso de las seis y cuarto o por ahí decidimos volvernos, el coche de Soid(otro colega) más que coche era una patera.

Despues de toda una noche de "Rave", tengo que decir que me gustó bastante la 'no organización' de todo aquello, el ambientazo que había y que no se porque coño se meten algunos raperos con este tipo de fiestas.
 Joder, incluso con artistas que me gustan al escuchar canciones en las que criticaban estos eventos me preguntaba realmente si estarian tan mal... ¡Y no!
No sé si hay que ser un nostalgico de los clubs de los 80 para comprenderles pero en este tipo de historias no se suelen juntar ochocientas personas sino menos, y no ponen al puto Juan Magan sino musica alternativa o con mensaje. Quizá debiesen tener un trasfondo más politico, pero prefiero que la peña que pasa de lo que ocurre en el planeta vaya a lugares así donde habrá gente con cerebro aunque este borracha escuchando algo de musica decente, que verles marchar a discotecas de musica comercial y pivones con menos cerebro que un guisante. *Soy así de carca yo tambien*

Muchos opinarán igual, otros no, pero que os voy a decir si yo solo he ido una vez y esto ha empezado siendo el relato del plan de ayer.

Gabon danori!